Nieuwsgierigheid
Nieuwsgierigheid en virtuositeit
Eerder heb ik geschreven over het boek Welke kleur heeft de tijd van Marco Wehr. Ondanks dat het boek (mede) over de kunst van het stellen van vragen gaat, is het boek m.i. niet echt een aanrader. Te langdradig, te veel uitweidingen.
Maar misschien denk jij daar anders over (ik hoor het graag). Om in te kunnen schatten of het boek je interesse heeft, volgt hieronder een samenvatting van zijn centrale betoog. Dat wel interessant is om eens te overwegen.
Wehr begint met de constatering dat kinderen ons tot de grenzen van het weten kunnen brengen. Ze zetten voortdurend overal vraagtekens bij; ze nemen niets voor kennisgeving aan. Helaas zijn volwassenen ver verwijderend van de onbevangenheid van het kinderlijk vragen. Sterker, het wordt ontmoedigd (zelfs op scholen en universiteiten). Wehr:
We moeten als volwassenen weer leren nieuwsgierig te zijn. Volgens Wehr kunnen we nieuwsgierigheid hiertoe beter ontdekkingslust noemen. Nieuwsgierigheid is hierbij geen einddoel van ons handelen. Je zou ook niet naar nieuwsgierigheid moeten streven. Nieuwsgierigheid is eerder een bijproduct namelijk op het moment dat mensen inzien dat ze de activiteiten die ze verrichten - met name waarin ze willen excelleren - het doel van de activiteit is (en niet bijvoorbeeld het geld dat je er mee kunt verdienen).
Mensen voor wie het uitvoeren van de activiteit zelf het doel is, voeren die activiteiten namelijk met meer aandacht uit. Hierdoor onthouden ze beter wat ze doen. Deze aandacht leidt er vervolgens toe dat mensen zichzelf beter gaan waarnemen. Dit geeft de nieuwsgierigheid (en de motivatie) weer nieuwe voeding. Dit zal uiteindelijk leiden tot meesterschap en virtuositeit (pagina 77).
Deze aanpak vraagt ondertussen wel om discipline en uithoudingsvermogen. Volgens Wehr kan Michael Jordan hierbij als voorbeeld gelden:
Een interessante stelling: nieuwsgierigheid is verbonden met virtuositeit. Dit vraagt om uithoudingsvermogen.
Maar misschien denk jij daar anders over (ik hoor het graag). Om in te kunnen schatten of het boek je interesse heeft, volgt hieronder een samenvatting van zijn centrale betoog. Dat wel interessant is om eens te overwegen.
Wehr begint met de constatering dat kinderen ons tot de grenzen van het weten kunnen brengen. Ze zetten voortdurend overal vraagtekens bij; ze nemen niets voor kennisgeving aan. Helaas zijn volwassenen ver verwijderend van de onbevangenheid van het kinderlijk vragen. Sterker, het wordt ontmoedigd (zelfs op scholen en universiteiten). Wehr:
"Zou het niet anders kunnen? Ontnemen we onszelf niet een geweldige kans als we de kinderlijke moed tot het stellen van vragen uit ons leven bannen?" (pagina 17)
We moeten als volwassenen weer leren nieuwsgierig te zijn. Volgens Wehr kunnen we nieuwsgierigheid hiertoe beter ontdekkingslust noemen. Nieuwsgierigheid is hierbij geen einddoel van ons handelen. Je zou ook niet naar nieuwsgierigheid moeten streven. Nieuwsgierigheid is eerder een bijproduct namelijk op het moment dat mensen inzien dat ze de activiteiten die ze verrichten - met name waarin ze willen excelleren - het doel van de activiteit is (en niet bijvoorbeeld het geld dat je er mee kunt verdienen).
Mensen voor wie het uitvoeren van de activiteit zelf het doel is, voeren die activiteiten namelijk met meer aandacht uit. Hierdoor onthouden ze beter wat ze doen. Deze aandacht leidt er vervolgens toe dat mensen zichzelf beter gaan waarnemen. Dit geeft de nieuwsgierigheid (en de motivatie) weer nieuwe voeding. Dit zal uiteindelijk leiden tot meesterschap en virtuositeit (pagina 77).
Deze aanpak vraagt ondertussen wel om discipline en uithoudingsvermogen. Volgens Wehr kan Michael Jordan hierbij als voorbeeld gelden:
"Toen de zwarte basketballer Michael Jordan, de beste balsporter die ooit op onze planeet heeft geleefd, eens door een journalist werd gevraagd naar het geheim van zijn talent, zei hij: 'Ik kan meer pijn verdragen dan anderen.'" (pagina 84)
Een interessante stelling: nieuwsgierigheid is verbonden met virtuositeit. Dit vraagt om uithoudingsvermogen.
Marco Wehr
- Welke kleur heeft de tijd; hoe kinderen ons aan het denken zetten
Bornmeer, 2008.
